...Daar ben ik de laatste tijd echt mee bezig volgens mijn vader. Het zit in mijn natuur om te liggen malen en vooral afgeleid te raken door mijn gedachtes, maar nu gaat het wel heel ver; ik kan me op niks concentreren en lig me alleen maar zorgen te maken, me dingen voor te nemen en me dingen af te vragen. In no particular order: School. Hoe de fuck ga ik alles inhalen wat ik gemist heb, en ik snap niks van wiskunde, en als ik nu al lichtelijk faal, hoe ga ik het dan later doen? Vriendjes, soulmates en die hele mikmak; ik denk niet dat ik, ooit, iemand ga vinden die denkt zoals ik en vooral me kan verdragen zoals ik ben (want ik vind mezelf al vrij vervelend). Dan komt mijn lichaam voorbij (mijn knieën zijn lelijk, ik heb wallen, blah blah blah standaard meisjesgezeik), mijn toekomst - ik wil een jaar weg na school maar hoe ga ik dat doen en ik wil eigenlijk gewoon alleen gaan backpacken, maar lukt dat me wel en word ik dan niet verkracht en vermoord... en dan natuurlijk de druk van de maatschappij en leeftijdgenoten en alles (want. ik voel me anders dan iedereen. maar iedereen voelt zich anders dan iedereen en daar heb ik een hekel aan en dus ben ik een dikke hypocriet maargoed) want ik ben niet zo gek op dat hele uitgaans-gedoe; ik houd gewoon niet van clubs en drinken totdat je niet meer kan lopen. Was dat alles? Nee, vast niet. maar laat ik het hier maar bij houden.
Tot de volgende keer dat ik gek word en een korte rant-post schrijf die ik waarschijnlijk een uur later toch delete, het was fijn met jullie te praten.
x
